Er was eens ... een drama waar iets moois uit voortvloeide

Vrijdag 17 mei 2013 is een gitzwarte dag die in het geheugen van elke Schoonbroekenaar staat gebrand. Op die dag moesten we afscheid nemen van de toen 28-jarige Maarten Wens, op dat moment speler van onze eerste ploeg. De maandag na Schoonbroek Leeft kreeg Maarten af te rekenen met een zwaar hartinfarct en ondanks het feit dat hij met alles wat hij in z'n lijf had heeft geknokt voor z'n leven moest hij een week later de strijd opgeven. Ook in onze club waren we van de hand Gods geslagen en wisten we niet hoe we moesten reageren. We openden een rouwregister op onze toenmalige website en de reacties stroomden binnen. Op zijn begrafenis bracht de eerste ploeg een emotionele hulde aan een van de meest talentvolle spelers die onze club ooit heeft gekend.

Op diezelfde begrafenis zweerden zijn ploegmakkers ook een dure eed: we worden kampioen voor Maarten. Half juli stonden de spelers al op het trainingsveld en met Luc Peeters en Jef Van Herck stonden er ook 2 trainers voor hen klaar. Ook trokken we de transfermarkt op en realiseerden we enkele stevige inkomende transfers met Dieter Vandendriessche; Hans Michiels en Niels Voets.

In augustus kregen ze de kalender onder hun neus geschoven en ze moesten toch eens even slikken want we mochten starten op het veld van vicekampioen Motorclub en een week later kwam kampioen Hoekske langs. We hadden dus 3 alternatieven: afhaken; aanklampen of afstand nemen. Gemotiveerd door de gezworen eed werd het dus afstand nemen want beide ploegen gingen vakkundig over de knie. Op het veld van Broekkant werd meteen duidelijk dat we het toch niet cadeau zouden krijgen.

Tegen Heikneuters, Flurky en Jong Lansiers moest KFCS knokken om de 3 punten over de streep te trekken, maar het lukte telkens wel dus bleven we aan de top meedraaien. Deze 3 wedstrijden vormden ook mooie opwarmers voor de zware clashes met Kempenzonen en W. Spin (de toenmalige koplopers). Op de Boerentang kwam de thuisploeg nog wel op voorsprong, maar nadien speelde KFCS de thuisploeg bij wijlen helemaal zoek. Thuis tegen W. Spin was het opnieuw terugknokken na een achterstand en lang bleef het gelijk staan, maar uiteindelijk wist KFCS toch te winnen en zo kwamen we voor het eerst op plaats 1 in de rangschikking te staan. Tussendoor knikkerde KFCS ook Bosvlinders uit de Beker van Vlaanderen, maar daar lag allesbehalve onze prioriteit toen.

In de derby thuis tegen Schijf leden we onze eerste en enige nederlaag uit de heenronde, maar uit die nederlaag puurde KFCS nieuwe moed en de weken nadien kregen Braberg; Claridge; Red Star en Bosvlinders de rekening voor onze frustraties gepresenteerd. Na de winter ging Broekkant nipt en Motorclub vlot voor de bijl in Kortijnen en dus behielden we onze leidersplaats. Intussen was Hoekske (na een dramatische competitiestart waarbij ze op een gegeven moment 11 (!) punten achter KFCS stonden) aan z'n opmars bezig en in Mol misten we bovendien enkele sterkhouders. KFCS moest een hele match overleven en sloeg daar ook in, maar het venijn zat bijna in de staart. Gelukkig weigerde de scheidsrechter (overigens volledig terecht, want Wim klemde de bal op de lijn) om Hoekske een doelpunt toe te kennen en zo hielden we hen keurig achter ons.

Flurky leed de dag van het teerfeest schipbreuk in Kortijnen, maar op datzelfde teerfeest sprak onze voorzitter met de vinger omhoog duidelijke taal richting de ploeg: "Mannen, jullie zijn er nog niet en jullie zullen moeten blijven vechten tot het einde!!". Zijn woorden waren amper koud of plots begon er regen te vallen en zo werd de bekermatch op Kempenzonen uitgesteld en tot overmaat van ramp gaf Heikneuters forfait waardoor we volledig uit ons ritme geraakten. Braberg troefde ons in eigen huis af met zware 1-5 cijfers en ook op 't Spin liep het mis en plots stonden alle concurrenten daar terug...

De uitgestelde match op Red Star won hierdoor alsmaar meer aan belang en voor het oog van heel wat opgedaagde supporters won KFCS met 0-1. Ook op het veld van Schijf redde KFCS zich uit een benarde situatie, maar bij Jong Lansiers liepen onze rood-witten tegen nieuw puntenverlies aan. Kempenzonen verloren die dag op 't Spin en haakten af in de titelstrijd, maar Hoekske naderde tot op 3 punten dus we wisten dat 1 misstap fatale gevolgen kon hebben.

We mobiliseerden het ganse dorp voor de klapper thuis tegen Kempenzonen en met meer dan 300 supporters naast de zijlijn wisten de bezoekers dat ze voor een aartsmoeilijke opdracht stonden. Aan de rust keken ze ook tegen een 2-0 achterstand aan, maar na de pauze vonden ze hun tweede adem en scoorden ze de aansluitingstreffer. Net toen we vreesden voor de gelijkmaker nam Dieter alle twijfels weg. Een week later op Claridge kon het al bingo zijn als Hoekske thuis punten zou laten liggen tegen Broekkant. KFCS deed z'n job en Hoekske stond lang op 1-1, maar in de slotminuut scoorden zij nog de 2-1 en zou het de laatste speeldag allemaal gebeuren.

Met een propvolle accordeonbus trokken we richting de Hessie van Bosvlinders om de titel over de streep te trekken. Een punt was genoeg, maar we gingen voor niets minder dan de overwinning. Het was allesbehalve een makkelijke wedstrijd aangezien de zenuwen bijzonder strak gespannen stonden, maar uiteindelijk waren het Bert en Wouter die KFCS de overwinning bezorgden. Symbolischer kan het niet dat de broer en de neef van Maarten scoren in de titelmatch, maar toch was het zo. Hieronder zien jullie enkele sfeerfoto's van die fantastische dag, avond en nacht die voor eeuwig in ons geheugen staat gegrift.