In 2003 ontstond aan de toog van Café 't Hoekske in Schoonbroek het idee om een damesploeg op te richten. Na het zoeken naar speelsters en een coach trok de bende de Provinciebaan over richting het voetbalveld van de plaatselijke club daar. Het duurde even voor het project echt van de grond kwam, maar elke week groeide het aantal aanwezigen op training en waren we gelanceerd. In 2007 zette de ploeg dan de stap richting het provinciale vrouwenvoetbal en was de trein definitief vertrokken.
Intussen vertoeft de damesploeg in 2de provinciale en zijn we aangekomen in het seizoen 2018-2019. Dat seizoen kunnen we benoemen met titels als 'dramatisch'; 'rampzalig' en 'triestig' en dan heb ik het niet over de ingesteldheid van de ploeg, maar wel over beslissingen die voor dat seizoen zijn genomen. Om bepaalde (intussen in de nationale reeksen spelende) clubs hun zin te geven mochten alle clubs kiezen in welke provinciale reeks ze wilden spelen dat seizoen en zo kwamen we plots in een 2de provinciale terecht met 18 ploegen en zouden op het einde van het seizoen 8 teams degraderen om het seizoen nadien terug naar reeksen van 14 ploegen te kunnen gaan. We begonnen vol goede moed aan het seizoen, maar van meet af aan sukkelden we in de onderste regionen van de rangschikking en tot overmaat van ramp teisterden zware blessures onze kern waardoor we op het einde amper nog een ploeg op het veld konden brengen. De degradatie ontlopen bleek een mission impossible (zeker nadat we ook nog 6 punten kwijt raakten door 2 algemene forfaits) en zo belandden we in het seizoen 2019-2020 in 3de provinciale.
We wisten van meet af aan dat we 2 keuzes hadden: ofwel blijven treuren over de degradatie en dan draaien we een anoniem seizoen in 3de provinciale, ofwel kop omhoog en met de borst vooruit de strijd aangaan met alle ploegen en dan waren we ervan overtuigd dat we konden meedoen voor de prijzen. De ploeg besliste uiteindelijk om voor optie 2 te gaan en in juli stonden we in het Prinsenpark klaar om onze conditie op te krikken. Nadien bonden de speelsters hun voetbalschoenen aan en gingen we ons op het plein amuseren. In de Beker van Antwerpen deden we matchritme op, maar ondanks goede wedstrijden konden we hier geen resultaten boeken. Dat was ook niet nodig, want we mochten natuurlijk niet te vroeg pieken...
In tegenstelling tot de eerdere seizoenen vlogen onze dames nu meteen als een raket weg met 12 op 12 als competitiestart. Zelfs toenmalig medekoploper Horendonk kreeg op speeldag 3 al een pandoering te verwerken in Kortijnen (hoewel de uitslag niet helemaal een correcte weergave was van de match). Alles liep dus op wieltjes tot we naar Loenhout moesten. Met een halve ploeg waarvan de helft van die halve ploeg ook nog eens ziek was creëerden we de beste kansen en scoorden we ook, maar onze goal werd onterecht afgekeurd. De eerste keer dat Loenhout iets liet zien, scoorden ze wel en door de vele afwezigen en zieken op het veld waren we niet meer bij machte om te reageren en liepen we tegen onze eerste (en later zal blijken ook onze enige) seizoensnederlaag aan.
We hebben hier onze slaap niet voor gelaten, want nadien sloeg de motor direct terug aan met 9 op 9 tegen Zoersel; Vlug Vooruit en Flandria (forfait gekregen). We liepen dus over van vertrouwen voor dé belangrijkste afspraak van het jaar die we hadden op zaterdag 9 november 2019 in Geel Ten Aard. Beekhoek had zich intussen tot onze dichtste belager gebombardeerd dus we wisten dat daar winnen een must was. Met de steun van zo'n 30 supporters gingen we de strijd aan en ondanks het feit dat de thuisploeg heel de match het betere van het spel had, kwamen onze dames toch 0-2 voor. Beekhoek bracht na de pauze de spanning wat terug, maar Michelle diepte de score opnieuw uit. KFCS probeerde controle te krijgen over de match, maar 25 minuten voor tijd scoorde Beekhoek opnieuw en dat dreef de spanning naar ongekende hoogtes. De supporters roerden zich langs beide kanten en vuurden beide ploegen aan. Beekhoek bleef beuken op de muur, maar onze rood-witten weigerden om door de knieën te gaan. Toen de scheidsrechter na 94 minuten ploeteren, zweten en bijzonder zwaar afzien affloot, was de buit eindelijk binnen.
Deze overwinning gaf onze dames nog meer vleugels en met 13 op 15 (enkel een kleine uitschuiver in Gierle, waar we heel blij mochten zijn met een 1-1 gelijkspel) sloten we een geweldig tweede deel van 2019 af. Flandria en Zandhoven hebben ons dan wel de punten cadeau gegeven, maar dat is onze zaak natuurlijk niet. Ook behaalden we in de laatste match van de heenronde de grootste overwinning van het seizoen: 10-0 thuis tegen Massenhoven B. Het moet ook gezegd zijn dat de aanwezigheden op training hoger lagen dan de jaren voordien, ook toen het donkerder en kouder werd. Iedereen besefte dat zonder training een kampioenstitel halen veel moeilijker is. Alleen was de weg nog heel lang en bleven de verschillen beperkt in de rangschikking.
Na de winter was er van een dipje of inzinking bij onze dames allesbehalve sprake. Integendeel, onze verdediging stond er elke week als een huis; ons middenveld deelde tegen elke tegenstander de lakens uit en onze voorlijn wist de goal met hun ogen dicht te vinden. Onze grote sterkte was dat het gevaar van overal kwam terwijl Beekhoek teerde op de doelpunten van 1 spits. We wisten dat we elke week er vol voor moesten gaan aangezien Beekhoek slechts 3 punten achter ons stond en dus in onze nek bleef hijgen. Eerst knikkerden we eigenhandig Horendonk uit het titeldebat en vervolgens gingen ook St. Jozef en De Kempen makkelijk over de knie. Loenhout B kreeg de rekening van hun zege uit de heenronde ook stevig gepresenteerd in Kortijnen en ook Zoersel kon ons niet afstoppen. Vlug Vooruit leek hier, net als in de heenmatch, wel in te lukken toen we na 23 minuten tegen een 0-3 achterstand aankeken. Zou hier onze titeldroom sneuvelen? Nee hoor, want Lodie; Jelte en Annelies draaiden de situatie helemaal om en zo bleven we eerst staan.
Intussen stonden elke dag de kranten vol over een virus waarvan we de naam niet meer kunnen horen en beseften we dat het kantje boordje zou zijn of we het einde van de competitie zouden halen. Intussen maakten we ons wel op voor de nieuwe clash met Beekhoek maar een laagje sneeuw gooide onze plannen helemaal om. Uiteindelijk rekenden we nog af met Flandria en Wortel en begonnen we te rekenen: wij ontvingen nog Gierle en moesten nog naar Massenhoven B terwijl Beekhoek nog op bezoek moest bij St. Jozef en thuis De Kempen nog zou ontvangen om dan op de laatste speeldag op bezoek te komen bij ons in Kortijnen. 3x winnen en we waren sowieso kampioen, maar toen corona ook ons land had ingepalmd besliste de bond na enkele dagen dat de competitie zou worden stilgelegd en dat de rangschikking die toen voorlag de eindstand werd. Zo werd onze damesploeg uitgeroepen tot kampioen van 3de provinciale B, maar dit was toch een titel met een heel wrange nasmaak. Hoe dan ook zijn we als club enorm tevreden en fier dat onze dames, na een aantal mislukte pogingen in het verleden, er nu toch in zijn geslaagd om een kampioenstitel te kunnen behalen.
