Om de tijd tot aan de start van het nieuwe voetbalseizoen wat aangenamer te maken lanceren we vanaf vandaag de rubriek: "Er was eens ..." of "Er waren eens..." op onze website. Om de paar dagen belichten we een paar straffe gebeurtenissen die de geschiedenis van onze club mee hebben bepaald. Dit zal niet in chronologische volgorde gebeuren, maar dat hoeft ook niet per sé.
Beginnen doen we met de kampioenenploeg van 1992-1993. Een heel seizoen lang vocht deze ploeg een verbeten strijd uit met FC Kempenzonen voor de kop van de rangschikking. In de onderlinge duels won KFCS verdiend in Dessel, maar puntenverlies op andere plaatsen maakte dat we geen afstand konden nemen van de Desselnaren. Ook in het thuisduel in Kortijnen kon geen van beide ploegen de winst binnenhalen en zo geschiedde dat Schoonbroek na de competitie op plaats 1 stond met 49 punten en 15 gewonnen wedstrijden. Dit was heel knap, maar het probleem was dat Kempenzonen daar ook stonden met 49 punten en 15 gewonnen wedstrijden. Dus ... een testmatch op neutraal terrein moest de beslissing brengen. Ver moesten onze supporters er niet voor rijden, want de match zou worden gespeeld op het terrein van onze buren van Schijf Sport.
Op 3 april 1993 was het dan zo ver en belandden coaches Jean Meyers en Eddy Seuntjens met 14 volgelingen in Retie voor de clash van het jaar. Hieronder vinden jullie de spelers die toen moesten zorgen dat de titel mee naar Kortijnen kon gaan:
De match zelf begon onder het toeziend oog van zo’n 200 supporters aan een strak tempo. Schoonbroek eiste de bal op en nam een droomstart. Na een fout op hem dropte Patrick een vrije trap in de zestien. Koen stond te schuin voor doel om zelf te scoren, maar zag uit zijn ooghoek Marcel opduiken aan de tweede paal. Hij kopte het leer terug voor de kooi en Marcel kon niet meer missen, waardoor Schoonbroek na 4 minuten al 1-0 voorstond. Kempenzonen probeerden te reageren, maar verder dan wat schuchtere pogingen kwamen ze voorlopig niet. Door hun druk naar voor kwam er achteraan ook ruimte en met sluipschutters als Luc L en Gert N in de geburen is het dan altijd opletten geblazen.
Gaandeweg kwamen Kempenzonen meer in de wedstrijd en keeper Eric moest plat gaan op een lage schuiver. Kort nadien moest hij alle zeilen bijzetten om een schot uit zijn hoek te duwen en meteen aan de overkant moest een Kempenzoon zich reppen om een inzet van Luc L uit doel te houden. Om maar te zeggen dat de match dus goed op en af begon te gaan. We waren nog altijd maar 20 minuten bezig toen Kempenzonen een aanval in elkaar knutselden. Plots lag het hele centrum open en stond de bezoekende spits oog in oog met Eric. Onze keeper kwam nog uit om zijn hoek te verkleinen, maar de spits kapte hem uit en tikte de gelijkmaker op het bord.
Schoonbroek was welgeteld een paar seconden van slag, want kort na de gelijkmaker verscheen Luc L alleen voor doel. De meeste keepers uit onze reeks wisten dan vaak al hoe laat het was en ook deze keer was het niet anders. Hij bleef ijzig kalm en schoof de 2-1 tegen de touwen. Op het half uur verloor Schoonbroek Luc S met een blessure en mocht Michel iets vroeger dan voorzien zijn opwachting op het veld maken. Aan beide zeiden noteerden we nog enkele kleine pogingen, maar aan de score veranderde niets meer en zo mocht Schoonbroek met een kleine voorsprong gaan rusten.
Na de pauze viel er niet meteen veel te noteren. Kempenzonen zochten naar openingen in het Schoonbroekse verweer en Schoonbroek van zijn kant wachtte geduldig tot de Desselnaren in de fout gingen. Het spel werd af en toe ook wat harder, maar dat kon je ook verwachten in zo’n topper. De eerste grote mogelijkheid van de tweede helft was voor Schoonbroek, maar de keeper van Kempenzonen kon een kopbal van Koen Vanspringel na een corner van Gert N nog uit zijn doel tikken.
De tijd tikte weg in het voordeel van Schoonbroek en uiteindelijk leek de beslissing te vallen. Kempenzonen counterden, maar Jef en Roland kuisten achteraan alles proper op. Die laatste lanceerde Luc L, maar terwijl Kempenzonen hoopten op buitenspel, bleef de vlag beneden. De keeper vloog naar Luc, maar hij tikte het leer breed voor de aanstormende Koen die de 3-1 maar binnen te leggen had.
Kempenzonen besefte dat de titel binnenhalen nu bijzonder moeilijk was en coach Eddy gunde de leeg gespeelde Marcel wat rust en bracht met Jeroen jong en vers bloed tussen de lijnen. Later ruimde ook Roland plaats voor de piepjonge Gert W.
Kempenzonen speelden in het slot van de match alles of niets, maar hierdoor gaven ze ruimte weg. Schoonbroek wist hier niet van te profiteren en toen de Desselnaren bij een volgende aanval met 3 alleen voor Eric verschenen, wist 1 van de 3 het leer onder onze doelman te schuiven en zo was het nog even bibberen voor Schoonbroek.
De meeste Schoonbroekenaren zaten op hun tandvlees en Kempenzonen gingen voluit op zoek naar de 3-3. Onze verdediging kwam onder immense druk te staan, maar we moeten het heel de ploeg nageven dat ze voor elkaar zijn blijven knokken met lijf en leden. Uiteindelijk leek Gert W voor de beslissing te zorgen, maar de lijnrechter stond (hoogstwaarschijnlijk volkomen terecht) met zijn vlag te wapperen, dus het feestje ging niet door.
De wedstrijd ging nog heel even door, maar Kempenzonen leken zich neer te leggen bij de nederlaag. Toen de scheidsrechter na 93 minuten zweten, ploeteren en vechten 3 keer op z’n fluitje blies, was de titel voor FC Schoonbroek eindelijk een feit.
Dat er na de match een hels feestje losbarstte in de kantine van ’t Schijf (en later ook nog in Café ’t Zonneke) hoef ik allicht niemand te vertellen. Kempenzonen waren groots in het verlies en maakten er samen met ons op ’t Schijf nog een leuk feestje van. Bij hun vertrek kregen we nog de nodige felicitaties van hun spelers en supporters.
Hiermee was het feestje echter nog niet voorbij, want een paar weken later nodigde de burgemeester van Retie de ploeg uit voor een receptie op het gemeentehuis met speech van de burgemeester zelf. Na deze receptie waren we nog altijd niet uitgefeest, want deze keer vierden we verder op een boot op het Kempische kanaal. Dit was een traktatie van onze voorzitter, Jean Meyers, die op dat moment net 50 jaar was geworden.
Hoe dan ook mocht de ploeg hun borst opnieuw natmaken voor een avontuur in eerste afdeling en in hun eerste seizoen na de promotie eindigden ze daar op de vierde plaats. We leken dus ons plaatsje te hebben teruggevonden in de hoogste afdeling.
