Zoals u in de nabeschouwing al kon lezen heeft Adrian afgelopen zaterdag z'n 300ste wedstrijd op een rij gevierd als afgevaardigde van de damesploeg. Dit is een prestatie die weinigen (lees: eigenlijk niemand) hem heeft voorgedaan. Daarom vonden we dit ook wel een jubileum die een plaats verdient in de krant. Zowel GVA, het Nieuwsblad als HLN besteeedden hier de nodige aandacht aan en we willen hen danken voor de knappe artikels die je hieronder ook integraal kan lezen.

Bij deze willen we ook een welgemeende dankjewel richten aan Guy Van Nieuwenhuysen (GVA/Nieuwsblad) en Nena Keersmaekers (HLN) voor de knappe artikels!

Adrian (36) zit al 300 matchen onafgebroken op de bank bij dames van KFC Schoonbroek: “En ik ben nog altijd vrijgezel”

Wanneer de dames van KFC Schoonbroek zaterdag tegen Nijlen voetballen, zit assistent Adrian Peeters er voor de driehonderdste keer op de bank. “Hij sloeg nooit een keer over”, zegt voorzitter Gert Wens.

De wedstrijd die zaterdag om 10.30 uur start, wordt de driehonderdste voor de 36-jarige Adrian Peeters. Er zijn wel meer ploegassistenten die zoveel wedstrijden op de teller hebben, maar Adrian heeft in de voorbije tien jaar geen enkele officiële wedstrijd gemist. “Dat maakt Adrian uniek.”

Een ploegassistent heeft een belangrijke functie. Hij is als eerste op de club, ontvangt de scheidsrechters, legt de tenues van de spelers klaar in de kleedkamer, neemt de trainer alle administratieve taken uit handen en zorgt ervoor dat er voldoende spelers op het veld staan. Na de wedstrijd vangt hij de scheidsrechters op in de kantine. Een onmisbare figuur, dus.

“Ik ben eigenlijk per ongeluk op die bank terechtgekomen”, blijft Adrian Peeters bescheiden. “De toenmalige trainer had het mij gevraagd. Als hij niemand anders zou vinden, mocht hij me weer bellen, antwoordde ik. Dat deed hij enkele maanden later. Sindsdien ben ik assistent van de damesploeg en ben ik op die bank blijven zitten.”

Adrian fungeerde toen al wel als verslaggever, maar heeft zelf nooit gevoetbald. Vrienden plagen hem er weleens mee dat hij die taak heeft aanvaard om een lief te vinden. “Ik ben nog steeds vrijgezel”, reageert hij. “Daar is het mij dus nooit om te doen geweest.”

Waarom Adrian het dan na al die tijd nog steeds doet? “Ik krijg van de dames veel vriendschap en respect. Ik zeg hen na elk seizoen dat ik zal stoppen als ze mij beu zijn, maar dan protesteren ze luidkeels.”

Adrian is niet alleen ploegassistent, hij stelt ook het tijdschrift van de club samen en schreef in 2019 een boek over het 50-jarig bestaan van KFC Schoonbroek. “Buiten het voetbal heb ik eigenlijk niet veel bezigheden. Dit is mijn leven”, verklaart hij. “Daarom heb ik geen enkele wedstrijd gemist, zelfs niet die uitwedstrijd in Loenhout, toen ik ‘s ochtends was opgestaan met 40 graden koorts. Geen haar op mijn hoofd dacht er toen aan om thuis te blijven.”

Voorzitter Gert Wens nodigt iedereen uit om zaterdag om 10.30 uur de wedstrijd op het veld aan de Kortijnseweg bij te wonen als eerbetoon aan Adrian. “Ik hoop alvast dat zo veel mogelijk oud-spelers van de damesploeg aanwezig zijn, maar heb ook de spelers van onze andere ploegen uitgenodigd. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Adrian verdient dat.”

Vrijwilligers als Adrian zijn steeds moeilijker te vinden. Dat kunnen voorzitters van vele clubs getuigen. “Op andere clubs vragen ze me soms wat ik aan deze taak verdien”, vertelt Adrian. “Als ik dan antwoord dat ik dit volledig vrijwillig, zonder enige vergoeding doe, wordt ik aangekeken alsof ik een alien ben. Toch is dat zo. In onze club wordt niemand betaald. We zijn allemaal vrijwilligers. Iedereen doet hier alles veurniet. Dat is de sterkte van onze club.”

Ploegafgevaardigde Adrian (36) viert 300ste wedstrijd op rij bij KFC Schoonbroek-dames: “Die wedstrijd had ik 40 graden koorts, maar toch ben ik meegegaan”

Adrian Peeters neemt al elf jaar de rol als ploegafgevaardigde van de damesvoetbalploeg van KFC Schoonbroek (Retie) op zich. Zaterdag 22 november stond hij voor de 300ste keer langs het plein, zonder ook maar één wedstrijd te missen. En dat lieten de supporters en de dames niet ongezien aan zich voorbij gaan. “Alles wat hij doet, groot of klein, is doordrenkt van passie, loyaliteit en toewijding.”

Als jonge knaap vond je hem ieder weekend op de Chiropleinen, maar hoewel er naar eigen zeggen geen talent aan hem verloren is gegaan, ruilde hij die later in voor de Schoonbroekse voetbalterreinen. Zaterdag 22 november stond hij er voor de 300ste keer op rij als ploegafgevaardigde voor de damesvoetbalploeg in tweede provinciale.

“Ik ben zelf afkomstig uit Retie, maar ik ben steeds in Schoonbroek naar school en naar de Chiro gegaan”, begint hij. “Toen ik stopte met de jeugdbeweging, wist ik niet wat te doen en ben ik via via bij het voetbal terechtgekomen. In het begin was dat vooral om te supporteren, nadien werd ik verslagschrijver en in 2014 kreeg ik de vraag van de trainer om ploegafgevaardigde te worden. Dat verraste me volledig, maar hij zag in mij de geschikte kandidaat, dus ik had eigenlijk weinig keuze”, lacht Adrian.

300ste wedstrijd

En of Adrian de geschikte kandidaat is, want ondertussen vervult hij zijn taak al elf jaar, goed voor 300 onafgebroken wedstrijden. Door weer en wind staat hij ieder weekend paraat voor zijn dames. “Bij iedere thuiswedstrijd kom ik een uur voor de wedstrijd aan, zet ik de kantine klaar, voorzie ik de koffie en zet de verwarming alvast aan. Nadien leg ik de tenues van de ploeg klaar, zorg ik ervoor dat de ballen opgepompt zijn en ontferm ik mij voor, tijdens en na de wedstrijd over de scheidsrechter”, licht Adrian toe.

Een job om u tegen te zeggen dus, en de mooie herinneringen krijgt hij er meer dan verdiend bij. Zijn hoogtepunt? “Zo zijn er veel! Maar de titel die we haalden in derde provinciale, steekt er misschien wel bovenuit. Dat was tijdens corona, waardoor we het helaas niet fysiek hebben kunnen uitvechten tegen de tweede in de reeks. Dat zou onze laatste match van dat seizoen zijn en dat had sowieso een groot volksfeest geweest. Omdat wij op dat moment eerste stonden, werden wij uitgeroepen tot kampioen. Geen groot volksfeest dus, maar het blijft een heel mooi moment.”

En het was in dat kampioenenjaar dat Adrian toch bijna één wedstrijd had moeten overslaan. “Ik herinner me het nog goed: we moesten dat weekend tegen Loenhout spelen, maar ik was al enkele dagen ziek. De dag van die wedstrijd had ik 40 graden koorts, maar toch ben ik meegegaan. Bibberend, zwetend en hoestend zat ik toen langs de kant, maar het bestond niet dat ik thuis bleef”, lacht hij. “Vakanties, weekendjes of familiefeesten, plan ik enkel buiten het seizoen, ik kom later of ga vroeger door. Iedereen in mijn omgeving weet: als het voetbal is, dan is het voetbal.”

Vriendenkring

Tijdens Adrians engagement zag hij speelsters komen en gaan, maar de bijdrage die hij ieder jaar opnieuw kan leveren, doet hem zichtbaar deugd. “Het allermooiste aan ploegafgevaardigde zijn, is dat ik van de ploeg een vriendenkring kan maken. En dat iedere generatie opnieuw: in 2017 zwaaide er een generatie af en moesten we opnieuw bouwen aan een voltallige ploeg, met vallen en opstaan. Maar het is ons opnieuw gelukt en ik ben dan ook zo dankbaar voor het vertrouwen dat ik ieder jaar krijg. Ik ben zo blij om deel te mogen zijn van deze groep.”

Van stoppen lijkt voorlopig dus nog geen sprake: “Ik heb altijd gezegd dat ik het seizoen per seizoen bekijk. Zolang ik kan gaan, zal ik blijven gaan! Ik zeg wel eens tegen de ploeg dat ze het moeten zeggen als ze me beu zijn, maar dan verschieten ze toch telkens weer”, klinkt het lachend.

Want de dames lijken nog lang niet klaar met hun trouwe afgevaardigde: “Adrian is een man die leeft voor zijn voetbalploeg”, klinkt het bij de speelsters. “Alles wat hij doet, groot of klein, is doordrenkt van passie, loyaliteit en toewijding. Voor zijn team staat hij altijd klaar: vroeg in de ochtend, laat in de avond, ongeacht slecht weer of ziekte. Hij is altijd te zien aan onze zijlijn.”

Met die woorden vatten de dames vandaag Adrians 300ste wedstrijd aan: een thuismatch tegen Nijlen. Ondanks verlies, leek het toch groot feest langs het plein en in de kleedkamer. Voor Adrian!